Verwachting en de realiteit

“Het begon heel simpel bij mijzelf. Ik heb geen kinderen. En rond mijn dertigste werd dat een ding. Zou ik kinderen willen? Ik had biologisch nog niet een signaal, maar ik was er mijn hele leven bijna van uitgegaan dat die wens er vanzelf zou komen en dat ik moeder zou worden. Totdat ik me in het onderwerp verdiepte en er vragen over stelde. Is het wel zo vanzelfsprekend? Waarom raden mensen met kinderen het me zeker aan, maar zijn er tegelijkertijd ook verhalen over spijtmoeders waar een enorm taboe op rust? En waarom vinden we het logischer dat een vader spijt heeft dan een moeder? Hoe ervaren homoseksuele koppels het dat ‘gewoon kinderen krijgen’ voor hen zo onbereikbaar is? Er worden talloze vragen niet besproken in onze maatschappij, terwijl ik zoveel leerde in die gesprekken.”

De voorstelling

Ali verwerkte alle verhalen, inzichten en emoties in een voorstelling over een broer en zus. Zij heeft spijt van het moederschap, hij heeft als homoman verdriet van het feit dat hij niet vanzelfsprekend vader kan worden met zijn partner. Als bezoeker zien we hen beiden in gesprek. “Wat ik bijzonder vind is dat ze zoveel vertellen oer wat ik heb gehoord in de interviews, maar in de voorstelling toch ook weer een nieuw verhaal zijn. Een familie met een eigen dynamiek, humor en herkenbare emoties. Het is mooi om dat op papier te zien ontstaan en straks door Pier21 op het podium geboren zien worden.”

De weelde en de worsteling

De voorstelling zal zeker ook gaan over hoe tegenstrijdig gevoelens kunnen zijn. “Het is niet zwart-wit. Spijtouders zijn ook positief geraakt door hun kinderen. En blije ouders zijn soms ook wanhopig. Dat heb ik echt geleerd. En de rol van moeders daarin vind ik sowieso opvallend vanuit alle gesprekken. Ze geven nog altijd vaker een deel van hun werk op en er is een diepe overtuiging dat de moeder de eerste opvoeder is. Ik zou het mooi vinden als we over al die belangrijke dingen blijven praten. Mensen beleven een prachtige voorstelling en een verdieping met elkaar.”