In het stuk wordt een verbinding gemaakt tussen de Friese emigranten en bijvoorbeeld Marokkaanse immigranten hier. De oude Friese emigrant discrimineert in het stuk behoorlijk, en hij wil zichzelf in eerste instantie niet met Rachid (zo heet Ait Bihi in het stuk) vergelijken. Hij zit ook vol vooroordelen. In de zaal wordt er hard om gelachen, misschien wel omdat mensen het gedrag herkennen. Zo wordt de witte Friezen een spiegel voorgehouden. “Het mooie aan mijn rol vind ik dat het laat zien dat we juist veel overeenkomsten hebben”, zegt Ait Bihi. “Ongeacht je huidskleur of achtergrond. We zijn allemaal mensen.”