Ze ontmoetten elkaar in 1975 op het toneel: acteursechtpaar Klaasje Postma (76) en Freark Smink (74).
Exact 47 jaar later staan ze nog altijd samen op de planken. Aan stoppen denken ze nog lang niet. Waarom ook? Met hun voorstellingen spelen ze avond aan avond voor uitverkochte zalen. Een leven lang acteren, is een zegening, vinden ze beiden. “Toaniel is it bûsboekje fan ús libben.”
Maar liefst tachtig keer stonden Klaasje en Freark het afgelopen jaar samen op het podium met het toneelstuk Wat Soesto! een productie van Pier21. De slotvoorstelling van dit indringende portret over een hedendaagse boer is nog maar net achter de rug of er liggen al weer nieuwe plannen te wachten. “We gaan het land in”, lacht Freark. “Met een Nederlandse versie van het stuk staan we volgend jaar op de planken in de rest van Nederland.” Er is zelfs aandacht vanuit het buitenland voor het toneelstuk dat Freark zelf schreef. “Ook in Italië gaan ze Wat Soesto! spelen”, glundert hij trots.
Dagelijks functioneren
Klaasje: “Het spelen van een voorstelling geeft structuur aan onze dagen. Af en toe spreek ik vriendinnen die gestopt zijn met werken. Wat dóen jullie dan de hele dag?! vraag ik ze regelmatig. Ik kan me nog geen leven zonder acteren voorstellen. Af en toe denk ik wel: het einde van onze reis is in zicht. We zijn met de landing begonnen. Maar we blijven maar rondjes boven de landingsbaan cirkelen. Er komt iedere keer iets nieuws op ons pad. Dan ontdekken we verhalen die we willen delen met anderen. Die we móeten delen met anderen. Acteren is onze manier om verhalen te vertellen die het delen meer dan waard zijn.”
Zingeving
Freark: “Veel mensen verliezen uiteindelijk de lol in hun baan. Dat hebben wij godzijdank niet. Daar ben ik ontzettend dankbaar voor: dat we iets mogen doen waar we iedere dag zin in hebben, namelijk ons publiek op een mooie middag of avond trakteren. Alleen al het feit dat mensen de moeite nemen om thuis de nette kleren aan te trekken en naar ons toe te komen. Dat blijft nog iedere keer bijzonder. Het geeft me het gevoel dat ik er nog toe doe. Noem het zingeving, als je dat wilt. Ik noem het een zegening.”
Mentaal welbevinden
Klaasje: “Het is een cadeautje dat Freark me in de voorstelling Wat Soesto! heeft geschreven. In het stuk speel ik de dementerende moeder. Ik heb welgeteld vier woorden tekst. Gekscherend riep hij hier thuis: ‘Vier woorden, dat moet je nog net lukken!’ Maar juist doordat ik weinig tekst heb, ligt de focus op stil spel en perfecte timing. Ik merk dat acteren me scherp houdt. Je moet continu alert zijn, ook als je geen tekst hebt. Door te acteren blijf ik mentaal fit, denk ik.”
Lichaamsfuncties
Freark: “Ook lichamelijk vraagt een voorstelling heel wat van je. Ik neem me regelmatig voor om meer te wandelen en bewegen. Maar meedoen aan Nederland in Beweging is nog een station te ver. Ik klus liever. En ik ben graag buiten in de tuin om hout te hakken voor de houtkachel. In de herfst sta ik ’s ochtends vroeg op om fruit te oogsten. Van de appels uit eigen tuin maak ik appelmoes en de peren stoof ik en blik ik in.”
Meedoen
Klaasje: “Een sociaal leven is ingewikkeld te combineren met acteren. Vandaar dat we al 25 jaar we onze vrienden iedere eerste zondag van de maand thuis uitnodigen in de herfst- en wintermaanden. Samen vormen we het Zangkoor 1812, vernoemd naar onze boerderij uit 1812 in Wirdum, waar dit avontuur ooit begon. Die zondagen met elkaar zijn momenten met een gouden randje.” Zou u net als Klaasje en Freark ook wel eens op de planken willen staan? Er zijn tal van toneelverenigingen in Friesland. Kijk op www.staffryslan.nl voor een toneelvereniging bij u in de buurt.
